روز پنجشنبه فیلم‌های «هیچ کجا، هیچ‌کس» (ابراهیم شیبانی) و «گناهکاران» (فرامرز قریبیان) بیشتر از بقیه فیلم‌های اکران‌شده در برج میلاد مورد توجه منتقدان و خبرنگاران سینمایی قرار گرفتند. جالب اینکه این فیلم‌ها را دو کارگردانی ساخته‌اند که اولی جوان‌ترین فیلمساز حاضر در بخش مسابقه است و دومی پس از مهرجویی پیرترین کارگردان حاضر در جشنواره. البته هیچ‌کجا، هیچ‌کس و گناهکاران فصل مشترک‌شان همان تعریف‌کردن داستان و تلاش برای سرگرم‌کردن مخاطبان است؛ فیلم‌هایی که سازندگانشان برای درست درآوردن لحن فیلم، پیدا‌کردن راه مناسب روایت داستان و دکوپاژ و میزانسن در خدمت فیلمنامه تلاش کرده‌اند و در مواردی هم به توفیق رسیده‌اند. اینکه چراغ اول جشنواره امسال را فیلم‌های داستانگوی حرفه‌ای متعلق به بخش خصوصی روشن کرده‌اند را به فال نیک می‌گیریم. در مورد هیچ کجا، هیچ کس، چیزی که مشهود به نظر می‌رسد تلاش ابراهیم شیبانی برای رسیدن به استانداردهای حرفه‌ای فیلمسازی است.
چیزی که فیلم اولش «زهر عسل» از آن بهره چندانی نداشت و فیلم دومش «صحنه جرم، ورود ممنوع» به واسطه مشکلات و حاشیه‌های تولیدش به لکنت دچار شده بود.
حالا ابراهیم شیبانی در سومین ساخته بلندش نشان می‌دهد که می‌تواند کارگردانی را در سطح اول سینمای ایران تجربه کند و از پس پروژه‌ای دشوار برآید. فیلم دچار ضعف‌هایی است ولی نقاط روشن بیشتر به چشم می‌آیند و مهم‌تر از هر چیز سن و سال کم کارگردان و مسیر طولانی پیش رویش امیدوارکننده است. فیلم هیچ کجا، هیچ‌کس نشان می‌دهد که ابراهیم شیبانی می‌تواند فیلمساز خوبی باشد.
اما حکایت فرامرز قریبیان و «گناهکاران»اش. قریبیان در چهارمین ساخته بلند سینمایی‌اش تقریباً همه آن چیزهایی را که از او به عنوان بازیگر، کارگردان کهنه‌کار و یک نسل اولی عاشق و شیدای سینمای کلاسیک انتظار می‌رود برآورده می‌کند. گناهکاران ادای دینی موفق به فیلم‌های نوآر کلاسیک و حتی نمونه‌های موفق سینمای دو دهه اخیر است. فیلمی که آشکارا فضایی غیرایرانی و شیک دارد و از همان ابتدا تکلیفش را با این موضوع مشخص کرده که می‌خواهد در قالب قواعد ژانر پلیسی حرکت کند.
قریبیان با اتکا به فیلمنامه‌ای قابل‌قبول، اجرایی حرفه‌ای و کم‌نقص ارائه می‌دهد و هم حواسش به کنترل و مدیریت این پروژه دشوار بوده و هم اینکه خودش جلوی دوربین حضور قابل‌قبولی دارد. برخلاف «چشم‌هایش» این بار خبری از تأثیر‌پذیری از سینمای کیمیایی نیست ولی پیداست که این دو دوست و بچه محل قدیمی هر دو از یک چشمه آب نوشیده‌اند. فیلم گناهکاران مخاطب را درگیر داستان معمایی‌اش می‌کند، ریتم دارد و خوشبختانه برای تماشا بر پرده بزرگ سینما ساخته شده است. استایل حرفه‌ای فیلم و رعایت دلپذیر قواعد بازی، گناهکاران قریبیان را به بهترین فیلم روز اول جشنواره مبدل کرده است.
